Celem artykułu jest przede wszystkim opis recepcji wystaw polskiej sztuki międzywojennej w prasie zagranicznej. Skupiono się przede wszystkim na wystawach najbardziej znanych i prestiżowych, takich jak weneckie biennale, gdzie reprezentanci polskiej sztuki konfrontowani byli z pawilonami innych krajów i oceniani w zestawieniu z nimi. A były to czasy walki przeciwko radykalnej awangardzie, oskarżanej o wprowadzenie sztuki w stan impasu, stagnacji, a nawet powolnej agonii. Większość wystaw polskiej sztuki za granicą organizował wówczas Mieczysław Treter, fi lozof i historyk sztuki, a także kurator wystaw i dyrektor TOSSPO (Towarzystwa Szerzenia Sztuki Polskiej Wśród Obcych), który mierzył się z niezwykle trudnym zadaniem, próbując wypełnić misję promowania sztuki polskiej za granicą. Musiał bowiem brać pod uwagę artystyczny klimat i dynamicznie zmieniającą się sytuację na rynku sztuki oraz odpowiadać na oczekiwania zagranicznych krytyków, którzy oceniali sztukę przede wszystkim pod kątem manifestowania przez nią stylu narodowego poszczególnych nacji. Z drugiej strony musiał się też liczyć z opinią polskich krytyków i artystów oraz z naciskami ze strony dyplomacji.