Głównym przedmiotem artykułu są narzędzia cyfrowe, za pomocą których można badać zdjęcia, filmy i multimedia. Autor twierdzi, że dotychczasowe metody nie nadają się do badania cyfrowej kultury ( przede wszystkim wizualnej, a zwłaszcza do badania dużych kolekcji danych – zwanych big data. Jest to związane z tym, że zostały one opracowane w celu badania tzw. tekstualnego świata. W artykule zostały zaprezentowane różne programy oraz uczenie maszynowe, za pomocą których można badać: a) cechy samych obrazów, jak i to co znajduje się na poszczególnych obrazach. Autor, na przykładzie, cyfrowej analizy dwóch filmów pokazuje możliwości poznawcze współczesnych technologii informatycznych – w tym również sztucznej inteligencji. Tego typu nowe badania obrazów zalicza do humanistyki cyfrowej.